ΙΔΟΥ ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ

Ως εδώ, η πληθώρα ψυχεδελικών εμπειριών, στο πέρασμα τους από τους δαιδαλώδεις μαιάνδρους των εντατικών ψυχονοητικών ανιχνεύσεων και τις φαντασμαγορικές αισθητικές ενοράσεις, δίδαξαν κάτι απολύτως βαρυσήμαντο. Οτιδήποτε πέραν αυτού είναι σαφώς χαμηλότερης σημασίας, ακόμη κι αν πρόκειται για την οντολογική αποκάλυψη της δικτύωσης του πλανήτη μας με εξωγήινους πολιτισμούς –κάτι το οποίο όντως διαφαίνεται όταν η διερεύνηση αποκτά κοσμολογικό χαρακτήρα. Εδώ, όμως, γίνεται αναφορά σε όσα σπλαχνικά μας αφορούν, στο σπονδυλικό ιστό μιας αδιαφιλονίκητης πραγματικότητας, από την οποία απορρέουν όλες οι βιωματικές συνέπειες. Δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από αυτή την ουσιώδη αποκάλυψη. Όλες οι εμπνεύσεις και οι ενοράσεις που αποκομίζει κανείς από την ψυχεδελική εμπειρία, εν τέλει, δείχνουν αυτή την υπέρτατη διαδικαστική εξήγηση, επαληθεύοντας κάθε αλληγορικό πέπλο που την εξεικονίζει ποκιλοτρόπως για τον απλό απαίδευτο νου. Ο λόγος για την έννοια της παλιγγεννεσίας...

   Η διεύρυνση της συνειδητότητας δεν είναι μια αναίμακτη διαδικασία –καθώς περιπλέκει τα πράγματα, προκαλεί πόνο, σκοτίζει κατά τη διαφώτισή της και θέτει τις διαπροσωπικές σχέσεις εντός μιας ιλιγγιώδους ψυχαναλυτικής στερεομετρίας, που αποκαλύπτει ασυνέπειες και μια απρόσμενη υποκρισία. Φαίνεται ότι η διεύρυνση της συνειδητότητας, τουλάχιστον στα πρώτα της ερεθίσματα, είναι η αναμέτρηση με τη δυναμική εκτέλεση μιας λαβωματιάς. Όντως, μετά από χρόνια εξερεύνησης μπορεί κανείς να αποφανθεί με βεβαιότητα ότι η εσωτερική αλήθεια αναδύεται πάντα ως μια τοπογραφία πόνου, με τις βαθιές σχάσεις των αρνήσεων και τα ρήγματα της αναφομοίωτης ψυχικής ετερογένειας, κατά τρόπο που δε σου επιτρέπει να απολαύσεις την προοπτική της ευφραντικής εκκένωσης, έτσι όπως την εκφράζει ο βουδιστικός λόγος. Είναι επειδή τα ψυχοτρόπα ερεθίσματα συνοδεύονται πάντα από το ξέσπασμα μιας πυκνογραφημένης σκέψης διαβάλλοντας στην προοπτική αυτή ως ένας περίπλοκος ελκυστικός αραχνοϊστός που αιχμαλωτίζει την προσοχή, δρομολογώντας το νου σε αναρίθμητες διακλαδώσεις υποθέσεων με μια ματαιόπονη αναλυτικότητα που όλο και συγκαλύπτει το «σωτηριολογικό» ζητούμενο.

   Ο λόγος που η σκέψη γίνεται ο δήμιος οφείλεται στο ότι ο αραχνοϊστός είναι πλεγμένος με τη λογική των μοτίβων της ναρκισιστικής έπαρσης. Οι στοχαστικές αναπροσαρμογές και η απόμακρη ιχνηλασία τους παρασέρνουν την, τρόπον τινά, παιδική περιέργεια που κρύβεται μέσα μας με το θέλγητρο μιας γλυκιάς καραμέλας όλο και μακρύτερα στο σολιψισμό της ιδεοληψίας που δεσμεύει σε φιλοσοφίες και μεταφυσικές θεωρήσεις, από τις οποίες τρέφεται το βουλιμικό Εγώ. Ωστόσο, η ψυχεδελική εμπειρία, παρ’ όλες τις αυτάρεσκες νεφέλες, αργά ή γρήγορα, σου το δείχνει καθαρά: ότι η επένδυση στις νέες πολυσχιδείς δυνατότητες της σκέψης αποτελεί όχι την έξοδο από τα βάσανα αλλά μια μακρά παράταση της ματαιόπονης συνθήκης. Πρόκειται, λοιπόν, για μια αμφίσημη εμπειρία διότι εκείνο που σου δίνει, την προμηθεϊκή ικανότητα υφαρπαγής της Αλήθειας ή του Κόσμου, σου το αναιρεί, τείνοντας προς το πεδίο βαρύτητας μιας ύστατης αντί-ηρωικής αυτοπαραίτησης, που τελικά δεν είναι δα και τόσο ακατανόητη ή τρομερή όσο φάνταζε στις επάλξεις της ανέγερσης του χαρακτήρα. Εκεί, στο μεταίχμιο, όμως, ο νους εργάζεται μανιωδώς για να μείνει εν κινήσει· για να στήσει το μεγάλο «θρίαμβο» ή έστω για να γλιτώσει τη μαύρη οπή της «απώλειας» -ενδίδει σε σκέψεις που γεννούν σενάρια, επικροτεί αποκαλύψεις και εντρυφεί σε δυναμικές του μέλλοντος που εγγυώνται τη συμπύκνωση του θελήματος, την ένυλη διάσταση του οράματος.

   Τούτο το ξέφρενο ξέσπασμα του συλλογισμού, καθώς ο χρόνος περιστρέφεται σα στατική μαντάλα στο φαινομενικά αιώνιο «πάγωμα» της Στιγμής, παρότι ευαγγελίζεται μεφιστοφελικές δυνατότητες, τρέπεται ως μια «θριαμβευτική απώλεια» του Μηνύματος, που χαράζει στον αινιγματικό φόντο των ρευστών ψυχονοητικών δεδομένων. Έτσι, ενώ η πραγματικότητα ανοίγει αποκαλυπτικά τα πιο κρυφά της περιεχόμενα, το λευκό περιστέρι πετάει και φεύγει -κυνηγάς την όψιμη ουρά της ψυχεδελικής αποκάλυψης, σαν επαίτης που σέρνει τα νεφελώδη πλούτη του... Συνειδητοποιείς, λοιπόν, ότι εν παραλλήλω στη διάρκεια της ψυχεδελικής εμπειρίας, όπως και στη διάρκεια της ζωής, γίνεσαι το θύμα του ίδιου επαναλαμβανόμενου ατοπήματος: αμελείς να προλάβεις να εστιάσεις εκεί όπου πάλλεται το μόνο λυτρωτικό Μήνυμα –η απτή γόνιμη μήτρα του τίποτε, το Είναι άνευ περιεχομένου και ιδιοτήτων, το διάκενο που το αλαφιασμένο βήμα της ύπαρξης παραγνωρίζει υποτιμητικά: ιδού το ύστατο υπαρξιακό ζητούμενο.

   Είναι τόσο δύσκολο να αρπάξεις το περιστέρι! Άλλωστε δεν είναι ζήτημα αρπαγής αλλά απλής παραίτησης στη βούλησή του· εμπιστοσύνη ότι ίσως τελικά αναπαυθεί στον καρπό σου. Έτσι είναι που παρασκευάζεις το Έλαιο της Παλλάδας Αθηνάς. Η αρετή ανθοβολεί τους αμάραντους βολβούς των αιώνων, που ανέμεναν στη σπονδυλική σου στήλη το ρεύμα της εκκένωσης, μέσα από μια πληθώρα εποχιακών μεταπτώσεων στα τοπία της μετενσάρκωσης. Η ψυχή ανθοβολεί όχι με ένα πρόταγμα ούτε με ηθικές διδαχές ή τις φλύαρες νουθεσίες, αλλά με τη στοχαστική αναδίπλωση στο τίποτε, ως τη λυτρωτική απόκριση στην ανησυχαστική βοή αμφότερων της ζωής και της μορφοκλασματικής της μικρογραφίας, την ψυχεδελική εμπειρία. Τότε συνειδητοποιεί κανείς ότι τα σπέρματα στοχαστικής προπέτειας και συνειρμικής ματαιοδοξίας μολύνουν προαιώνια το πεδίο του Ασυνειδήτου. Πρόκειται για τη μόνιμη εκκρεμότητα που σε ταλανίζει. Επιτέλους, η ψυχεδελική εμπειρία εκλύει τους επιβήτορες των ολέθριων στοιχημάτων που έμελλαν να δρομολογήσουν τη ροή κι αυτού του βίου κι ο επαναλαμβανόμενος αγώνας αιώνων συμπυκνώνεται διδακτικά εν μια νυκτί. Εις μάτην, ούτως ή άλλως...

   Καθώς ωριμάζεις αναστοχαστικά από τις διαδοχικές διανοίξεις στο τίποτε, από ένα σημείο και ύστερα το βλέπεις καθαρά: η ιδιοσυστασία μιας προσωπικότητας αποτελείται από ερείσματα ανισότητας και διαφοράς· κοιλότητες και εξοχές πλασμένες από μια υπέρτατη αιτιότητα. Τα συμπλέγματα, οι ανασφάλειες, οι ορμητικές ικανότητες, οι νευρώσεις και η εκάστοτε ορμέμφυτη μαεστρία, όλα τους επισημαίνουν ένα διαδικαστικό υπόβαθρο, ένα παμπάλαιο εν εξελίξει έργο. Όπως ακριβώς τα πάντα στο υλικό και νοητό Σύμπαν υπόκεινται σε μια αιτιατή αλληλουχία εκ της οποίας εξηγούμε τα πράγματα, έτσι και η υπαρξιακή χωροθεσία στις περιβάλλουσες και ψυχολογικές συνθήκες υπόκεινται στη λογική της αιτιοκρατίας, όχι αποκλειστικά με τον τρόπο που το εξηγεί η γενετική βιολογία, αν και παραμένει μια σημαντική συνιστώσα, αλλά με εκείνη τη λογική που αναγνωρίζει τη βούληση και τις κλίσεις της ως πρότερη της εκάστοτε βιολογικής γέννησης.

   Όταν ο νους διευρύνεται και διαφεύγει των δημόσιων ερμηνειών, οι ιδιάζουσες εικοτολογικές του βυθοσκοπήσεις καταλήγουν ξανά και ξανά σ’ αυτόν τον υπέρτατο πυθμένα της Αλήθειας. Όντως, οι νευρώσεις, τα έμφυτα ταλέντα, οι πρώιμες ενδεχομενικές περιστάσεις που καταδικάζουν ή πριμοδοτούν την ανάπτυξη ενός ανθρώπου, η αστείρευτη γοητεία ή η αποκρουστική ασχήμια, τα ειδυλλιακά τοπία ή οι παρακμιακές συνοικίες που περιβάλλουν τον βίο ενός ανθρώπου, όλα αποτελούν, ως μια φυσική συνέπεια, το εκ νέου αποτύπωμα της προ γενετήσιας φυσιογνωμίας· όλα, είτε στην ευχάριστη είτε στη δυσάρεστη τους όψη, είναι η έκφραση της Νεμέσεως, ο αραχνοϊστός επί του οποίου χρονοτριβεί η προαιώνια βούληση, που κατ’ επανάληψιν γεννιέται και πεθαίνει· ηδονίζεται και πονάει...

   Υπάρχει στη ζωή όλων μας μια υπόρρητη συναισθηματική αφήγηση, μια δυσβάστακτη βαρύτητα –το βάρος της ύπαρξης που πάντα απειλεί να μας συντρίψει καθώς κάθε βίωμα, κάθε βιογραφία, ανεξαρτήτως της ποιότητας ή του πρόσημου, παραμένει δέσμια της παρερμηνείας και της χιμαιρικής εγκόσμιας επιδίωξης. Αλλά ακόμη και η απόπειρα ασκητικής ανάνηψης υπόκειται στη βία της ύπαρξης, δοθείσης ότι η αναμέτρηση με την πρώιμη αφέλεια επιδεινώνει τους μέχρι πρότινος ασυνείδητους κραδασμούς...

   Όλα όσα συναντάς στα ψυχοδηλωτικά μυστήρια, οι δήθεν φιλαληθείς ενορμήσεις και τα ερεθίσματα μετανοίας δεν είναι παρά όψιμα σκαλοπάτια που πρέπει διηνεκώς να αφήνεις πίσω. Τόσο πολύ μπλεγμένη είναι η αράχνη στον ιστό της. Ο οίστρος με τον οποίο η ψυχή εξύφανε τα έργα της και τις ιδιότητες της, είναι και τα ασφυκτικά σημεία της γενεαλογίας των βασάνων, τα οποία εξυφαίνονται αναποδράστως από τη λαχτάρα του να είσαι κάποιος ή κάποια με τη βαθιά σφραγίδα της ιδιοπροσωπίας. Δίχως αμφιβολία, όμως, η ωρίμανση της αναστοχαστικής ζύμωσης καθιστά σαφές ότι τα στίγματα της ιδιότητας αποτελούν τα αιχμηρά δόκανα επί μιας προαιώνιας πληγής που αναμένει καρτερικά την ίαση της στην αλληλουχία των προσώπων που ενδύεται.

   Μπορεί αρχικά να το διασκεδάζεις όλο αυτό το παιγνίδι κι, αλήθεια, κανείς δεν επαίρεται ότι αυτές οι ιδιότητες αρμόζουν να εξαλειφθούν οριστικά. Όμως θα πρέπει να γνωρίζεις ότι σε αυτά τα σημεία ενσαρκώνεται, την κάθε φορά της αυταπάτης, με πόθο και λαγνεία η αλαφιασμένη ορμή της άγνοιας ή, τέλος πάντων, της αναδυόμενης γνώσης. Κι όσο λιγοστεύει ο συνωστισμός τους στο πλέγμα της αεικίνητης σκέψης τόσο φεγγερό γίνεται το πρόσωπο στην αυγή του εξιλεωτικού φωτός, που ούτως ή άλλως έμελλε να ανατείλει.

   Το διεκδίκησες, αρχής γενομένης από τα κατακάθια της πυκνής ύλης, ως ζώον που τρώει τα περιττώματά του. Ως απάνθρωπος εκτελεστής αθώων θυμάτων. Ως σαδιστής που την υψηλότερή του οκτάβα τη βίωνε σε βίαια οργασμικά ξεσπάσματα επί του αντικειμένου του πόνου. Ως υποκριτής φιλάδελφος και λάτρης ενός φτιασιδωμένου αστικού θεού. Ως νευρωτικός μάγος που κλείνεται με αυτοπροαίρετο ασκητισμό στις στοές του εφιάλτη. Έστω κι εθελοτυφλώντας, το διεκδίκησες το ύστατο Φως, μέσα από αμφιλεγόμενα αλισβερίσια, ως πονηρή αλεπού των λιμανιών ή αισχρός αρουραίος των καραβιών...

  Η ψυχή έχει κάνει πελώριο ταξίδι, επίπονα χαμένη στον ασήμαντο όχλο· επίπονα εξατομικευμένη με το μαστίγιο του ασκητικού μόχθου· οδυρομένη στις λάβες της ενοχής («αχ να γυρνούσε ο χρόνος πίσω!» –ο χρόνος πάντα γυρνάει στην αχλή της μακραίωνης λήθης) ή διασυρόμενη από το γλυκερό νέκταρ της αμετροέπειας και της ασυδοσίας («άλλη μια φορά, να το ζήσω πάλι!» –πρόσεξε τι εύχεσαι, η αχλή της λήθης εμφορείται από γνώριμα προαιώνια τοπία). Σε αμφότερες τις περιπτώσεις είσαι ο καρατομημένος διεκδικητής που βάλλεται από το ατελές ήμισυ των πάντων...

   Στη διάρκεια της ψυχεδελικής έκστασης, όλα αυτά έχεις την ευκαιρία να τα συνειδητοποιήσεις στο απρόσμενο φέγγος ενός παροξυσμού που γδύνει την αυταπάτη των αιώνων. Κι αν τελικά αξίζει να ζεις δίχως να είσαι παραστρατημένος από τις κοντόφθαλμές σου επιδιώξεις, καλύτερα να αναλάβεις όλη την ευθύνη, από το πρόδηλο του παρόντος χρόνου μέχρι τις αβυσσαλέες ρίζες των γεγονότων που απλώνονται όχι απλώς στο βάθος της εκάστοτε υποκειμενικότητας αλλά και στο βάθος του παρελθόντος, στην ευρύτατη, δηλαδή, εξύφανση της δομής της παρούσας προσωπικότητας, από λάθος σε λάθος, αφέλεια σε αφέλεια...

   Συντρίμμια ανυπόστατα, ερείπια του παρελθόντος –η μάσκα που επιτέλους πέφτει.

   Μη φοβάσαι το Κενό που απομένει. Δεν είναι ευτελής μηδενισμός. Αν το αντέξεις λίγα δευτερόλεπτα, στο ανήλεο ξέσπασμα της έκστασης, ίσως δεις τι σημαίνει να σε καταπίνει ο Δράκος της ευφροσύνης, όταν το βάρος της ύπαρξης γίνεται ο εκκωφαντικός κρότος και η ηχώ της Αγάπης. Αυτή τη μεγάλη λεωφόρο που μέλλει να οδηγήσει την ψυχή σε δράματα πραγματικού θριάμβου, με επίκεντρο επιτέλους τον Άλλον...

   Αλλά αν είναι να υποκρίνεσαι ή να το μιμείσαι, καλύτερα να περάσεις πρώτα από τη μύηση…